Asiel AARRC
Door: Renee
Blijf op de hoogte en volg Renee
13 April 2015 | Filipijnen, Kalibo
13 april Kalibo Asiel AARRC
Gisteravond laat opgehaald bij het vliegveld. Aangekomen bij het asiel werden we luidkeels begroet door alle honden. Wat een decibel! We zijn direct naar bed gegaan, moe van de reis en nog steeds jetlag achtig was het lastig om mijn rust te vinden. De warmte en blaffende honden waren niet de juiste ingrediënten voor een goede nacht slapen.
Volgende morgen afscheid genomen van Robin die in het mooie Boracay een weekje gaat werken. Ik reis einde van de week haar achterna. Na het snelle afscheid mocht ik direct mee met de strandwandeling met de hondjes. De honden waren blij toen ze van de lijn mochten, een paar rennend door de golven en een aantal anderen gelijk op zoek naar eten tussen het zwerfafval op het strand. Overal waar ik kijk zie ik lokale bevolking die met hun blote handen enorme vissen leken te vangen. Een aantal kijken vreemd op. Het zal ook wel een bijzondere verschijning zijn dat ik als enorm lange blonde westerling met de honden hier loop.
Terug gekomen in het asiel voelde ik me toch een beetje verloren. De jongens praten hier niet zo goed Engels of zeggen "yes" zonder het eigenlijk te begrijpen. Nog even met de kittens kunnen spelen maar ik kon ze even nergens mee helpen. Na een paar uurtjes een poging gedaan te hebben op wat slaap kon ik met Jeanie Mea mee naar de stad met een tricycle. JM is een jonge vrouw van 26 jaar met twee kinderen, zij woont hier bij de shelter en haar kinderen zijn nu 5 en 2. Totaal ander leven en toch hebben we wat gemeen, bijzonder.
In de stad aangekomen doen we wat boodschappen voor een uitje naar een waterval morgen. We kopen wat meloenen, mango's en avocado's bij een soort groente kraampje. De rest doen we bij een enorme supermarkt. Ik herken hier en daar wat producten van mijn Australië reis maar verder is het vrij onbekend. Merken zoals oreo zie je hier wel weer heel veel.
Terug in de shelter wordt mijn spaghetti speciaal voor mij gemaakt en eten zij apart van mij evenals de andere maaltijden. Waarom weet ik eigenlijk niet. Helpen afruimen lijkt hier ook niet gebruikelijk. Voel me er soms beetje gek bij.
Na het eten samen met het zoontje van JM mijn gekochte traktatie voor de hondjes uitgedeeld. Sommige honden vonden het maar raar en namen het niet aan, anderen beschermden het met hun leven. Hondenkoekjes waren hier ook niet echt te vinden. Lastige zoektocht geweest, evenals oordoppen, die kun je hier alleen op recept krijgen.
7 uur, en het is hier al pikdonker, broeierig warm en op de achtergrond hier en daar een blaffende hond en een krolse kat. Af en toe hoor ik wat hard Filippijns gepraat en de constant zoemende airco. Nog even een verfrissende douche en dan op tijd naar bed. Welterusten!
Gisteravond laat opgehaald bij het vliegveld. Aangekomen bij het asiel werden we luidkeels begroet door alle honden. Wat een decibel! We zijn direct naar bed gegaan, moe van de reis en nog steeds jetlag achtig was het lastig om mijn rust te vinden. De warmte en blaffende honden waren niet de juiste ingrediënten voor een goede nacht slapen.
Volgende morgen afscheid genomen van Robin die in het mooie Boracay een weekje gaat werken. Ik reis einde van de week haar achterna. Na het snelle afscheid mocht ik direct mee met de strandwandeling met de hondjes. De honden waren blij toen ze van de lijn mochten, een paar rennend door de golven en een aantal anderen gelijk op zoek naar eten tussen het zwerfafval op het strand. Overal waar ik kijk zie ik lokale bevolking die met hun blote handen enorme vissen leken te vangen. Een aantal kijken vreemd op. Het zal ook wel een bijzondere verschijning zijn dat ik als enorm lange blonde westerling met de honden hier loop.
Terug gekomen in het asiel voelde ik me toch een beetje verloren. De jongens praten hier niet zo goed Engels of zeggen "yes" zonder het eigenlijk te begrijpen. Nog even met de kittens kunnen spelen maar ik kon ze even nergens mee helpen. Na een paar uurtjes een poging gedaan te hebben op wat slaap kon ik met Jeanie Mea mee naar de stad met een tricycle. JM is een jonge vrouw van 26 jaar met twee kinderen, zij woont hier bij de shelter en haar kinderen zijn nu 5 en 2. Totaal ander leven en toch hebben we wat gemeen, bijzonder.
In de stad aangekomen doen we wat boodschappen voor een uitje naar een waterval morgen. We kopen wat meloenen, mango's en avocado's bij een soort groente kraampje. De rest doen we bij een enorme supermarkt. Ik herken hier en daar wat producten van mijn Australië reis maar verder is het vrij onbekend. Merken zoals oreo zie je hier wel weer heel veel.
Terug in de shelter wordt mijn spaghetti speciaal voor mij gemaakt en eten zij apart van mij evenals de andere maaltijden. Waarom weet ik eigenlijk niet. Helpen afruimen lijkt hier ook niet gebruikelijk. Voel me er soms beetje gek bij.
Na het eten samen met het zoontje van JM mijn gekochte traktatie voor de hondjes uitgedeeld. Sommige honden vonden het maar raar en namen het niet aan, anderen beschermden het met hun leven. Hondenkoekjes waren hier ook niet echt te vinden. Lastige zoektocht geweest, evenals oordoppen, die kun je hier alleen op recept krijgen.
7 uur, en het is hier al pikdonker, broeierig warm en op de achtergrond hier en daar een blaffende hond en een krolse kat. Af en toe hoor ik wat hard Filippijns gepraat en de constant zoemende airco. Nog even een verfrissende douche en dan op tijd naar bed. Welterusten!
-
13 April 2015 - 19:00
José:
Duidelijk een geheel andere wereld. Wat eten de anderen dat ze jouw eten apart bereiden? Niet vegetarisch misschien? Ik hoop dat je vannacht tot rust komt, heeft zijn tijd nodig om te acclimatiseren. -
14 April 2015 - 01:03
Renee:
ja geen idee want ze eten ook ergens anders. Maar sws idd niet vegetarisch. Maar vaak eten ze hier ook rijst enzo in de ochtend. Michel is zelf ook vegetarisch dus ze zijn het wel gewend om iets anders te maken. Heb gisteren een brood gekocht om te toasten en ze hebben hier wel een soort choco pasta. Dus dat eet ik nu. Heb vannacht wel beter geslapen alleen regent het nu. Vannacht keihard! Kon eerst niet plaatsen waarvan ik nou wakker werd haha. -
14 April 2015 - 23:54
Michel:
Hahahaha mij laten ze ook altijd alleen eten. Zal hun idee van gastvrijheid zijn denk ik. Daarnaast moet ik bekennen dat ik hun culinaire ideeen verre van deel. Als vegetarier niet, maar zelfs als je vlees eet is het ehhhhhh bedenkelijk. Dus ik ben meestal blij dat ik er niet naast hoef te zitten ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
